08.11.2011 ayrılık yine buldu beni. sevdiklerim birer kuş misali göz ediyorlar uzak diyarlara bense kanadım kırık kaldım tek başıma. ilk ayın sonundayım yalınızlığımla hünlendim birazda. bir başka evde ortak tanıklarımızla ama yabancı herkese. kendimi zor tutuyorum ağlamak yok diyorum. dayanamıyorum. bir iki damla sonra hemen kendimi toparlıyorum. hissettirmemeye çalışsamda kabul beceremiyorum. kendimi bir sığıntı gibi hissediyorum. gözlem yapmaya gelmiş herhangi biri. kendimi yemeye ve gezmeye verdim dolayısıyla çok fazla harcama yapıyorum. rahatlarmışım gibi geliyor ama sonunda yine yabancı olduğum o eve geri dönüyorum.hıçkırıklardan kelimelere yer veremiyorum. eskiden ağlamaya korkardım siz görürde üzülürsünüz diye şimdi hiç susmak istemiyorum. Annem ben sizi çok özlüyorum. saklamak istiyorum ama daha ne kadar içimde tutarım bilmiyorum. biliyorum ben ısrar ettim gitmeniz konusunda ben cesaretlendirdim belki ama bu kadar canımın yanacağını tahmin edemezdim. ufaklık napıyordur iyiymidir düşüp biyerini inciltirmi elin ülkesinde bilmediğiniz dille nasıl başa çıkarsınız. düşünmeden edmiyorum bu arada babannemden daha fazla nefret ediyorum. o olmasaydı gitmezdiniz belki diyorum da ne suçu var kadının. şimdi babamı daha iyi anlıyorum o hepimizi özlereken biz tek kişiyi özlüyorduk. tam tersine döndü ve ben sizi özlerken siz sadece beni özlüyorsunuz. Daha iyi kavradım tek kelimesinin anlamını. neden gittiniz ki insan evladını hiç bırakırda gider mi diye sorup duruyorum kendime peki zavallım ne yapsın herşeyden  habersiz özlemek ayrı kalmak ne demek bilmyor. İyi olmanız dileyimle sizin için hala küçük olarak kalmış Kızınız..
Not: sizi gerçekten çok özledim bu gece.