nerden başlasam bilemiyorum uzun bir zamandır yazmayı bıraktım. unuttuğumdan değilde ne zaman kaleme uzansam içim daralıyo bırakıyorum. sanki herkes gibi kağıtta beni anlamıyacakmış gibi geliyor. aslında bugünde o günlerden bir tanesi ve durumum biraz daha iyi. yıllar önce bir çocukla konuşmuşsunuzdur onu bıraktıktan bir süre sonra aşık olmuş sunuzdur ama bu aşk imkansız ve karşılıksızdır. en sonunda ondan vazgeçtiğinizi günler boyu kafanızın içinde haykırmışsınızdır ve bunu yaparken bile onu hatırlamışsınızdır. yine de tüm gücünüzle onu düşünmeyi bırakıp hayatınıza devam etmek için çırpınıyosunuzdur. ve belkide hayatınızı değiştirecek önemli bir karar alıyosunuzdur. ' makyaj yok, gezmek yok, sevgili yok.' kalktınızda eskiden konuştuğunuz belki adını bile hatırlamadığınız çocuk bir şekilde sizin hayatınıza giriyodur. aslında çocuk okadar önemli değilde. eskileri kafanızın içine sızdırıyodur. tamam belki bu kararınızı etkilemez ama motivasyonunuzu düşürdüğü kesin. şu çocuğun yaptığına bakarmısınız kafam şimdi eskisinden daha beter. allak bullak olmuş durumdayım unutmak için harcadığım bunca zaman boşa gitti ve ben bunu tekrarlıycak gücü kendimde henüz bulamıyorum. gerçekten çok can sıkıcı bir durumla karşı karşıyayım. gözlerim bomboş bakıyor. sürekli bir dalgınlık hali. günde 12 saat uyumama rağmen daha çok uyumak istiyorum. yapmam gereken hiç bir şeyi tam anlamıyla yapamıyorum. dikkatimi veremiyorum. ve durmadan bir şeyler düşünüyorum. kendimi en olmadık zamanda düşler kurarken buluyorum ve o zamana kadar ne düşlediğimi bile farketmiyorum. gerçekten acınası haldeyim.